Elke ondernemer heeft wel zijn eigen uitdaging. Je probeert dan telkens weer een manier te vinden om toch de volgende stap te laten zetten. Waar haal je de inspiratie vandaan? Nou gewoon… kijk eens flink om je heen en de mogelijkheden liggen voor het oprapen. Als voorbeeld dit verhaal (uit een kinderboek van mijn zoon):
Er was eens een klein meisje dat niets wilde leren. Wat je haar ook vroeg te doen haar antwoord was altijd:
Ik ben nog te klein.
Het lukt me niet.
Ik kan het niet!
Toen haar moeder op een dag vroeg: “kan je wat hout in het bos halen? Ik moet vuur maken”, was haar antwoord: “maar daar ben ik te klein voor! Als ik nu zo groot was geweest als mijn broer, dan was het wat anders… maar dat ben ik dus niet”.
Haar moeder zei dat ze toch het hout moest gaan halen. Het kleine meisje moest toch uiteindelijk iets moeten leren en zonder hout was er geen vuur, zonder vuur geen soep en zonder soep zou het kleine meisje nooit groot worden. En dus ging het kleine meisje uiteindelijk op pad.
Ze kwam een beekje tegen dat ze moest oversteken. “Hoe doe ik dat nou?” vroeg het meisje zich af? “Het is te diep, dat kan ik niet. Ik ben veel te klein om dat beekje over te steken”. Huilend ging ze zitten op een rots naast het beekje.
Op dat moment hoorde een kikker het gehuil en wilde weten wat het was. Nieuwsgierig keek hij haar aan vroeg vriendelijk: “Is er iets ergs gebeurd?”. “Ja, iets heel ergs!” zei het meisje. “ik sta voor een diepe beek en daar moet ik overheen, maar ik ben zo klein en ik weet zeker dat ik dat niet kan!”. De kikker vroeg of ze het al geprobeerd had. Het meisje zei dat ze dat nog niet gedaan had, maar dat het haar toch niet zou lukken en als het wel zou lukken kwam ze bij een berg en dan? Hoe moest ze dan de berg opklimmen? Daar zou ze toch veel te klein voor zijn? En als ze dan op de top van de berg zou komen en het bos zou kunnen bereiken, hoe zou ze dan voldoende houtjes kunnen dragen om een goed vuur te kunnen maken? Nee, dit was gedoemd te mislukken. Ze was nog te klein, het lukte gewoon niet… ze kon het niet.
“Tja, dat zijn een heleboel moeilijke dingen”, gaf de kikker toe, “Ik weet ook niet hoe dat allemaal moet, de enige manier om het te leren is dat je één ding tegelijk probeert te doen. Langzamerhand word je dan handig. Probeer nu eens deze plank, daarmee kom je over de beek en aan de andere kant kun je dan weer bedenken wat je dan gaat doen. Je kunt altijd nog omkeren”.
Het meisje dacht dat de kikker gelijk had, pakte de plank, maakte er een bruggetje van en ging weer op weg.
Je liep een eindje en kwam bij de berg. Oh… wat was deze hoog! En zij was zo klein. Veel te klein om op deze berg te komen. Dat lukt niet… ik kan het niet! Laat ik nog maar wat huilen, misschien komt iemand mij dan helpen. En ze huilde en huilde tot er een miertje naar haar toe kwam. “Waarom ben je zo treurig?” vroeg het miertje. Het meisje vertelde dat de berg zo hoog is dat ze nooit de top zal bereiken. Wat nu als je valt en je breekt je been?
Het enige dat je kan doen, zei het miertje, is proberen. Eén ding tegelijk. Als je maar probeert en opnieuw probeert kan je alles leren op deze wereld. Je doet de ene stap na de andere. Glij je uit? Dan sta je weer op en tenslotte kom je wel op de top!
En het meisje begon te klauteren. Als ze een stukje naar beneden gleed stond ze weer op en klauterde weer verder. Op moeilijke punten greep ze zich vast aan rotsen en struiken en kwam zo steeds dichter bij de top.
Toen ze boven was en naar achteren keek kon ze in de verte haar huis zien liggen en het beekje dat ze eerder was overgestoken. Keek ze naar voren dan zag ze het donkere bos. De bomen stonden zo dicht bij elkaar, dat er geen zonnestraal doorheen kon schijnen.
Het meisje bedacht dat ze al een hele weg had afgelegd, maar wat nu? Hoe kan ze binnen dat bos nu ooit de weg weer terugvinden? En als ze dan verdwaalt? En als ze de weg wel weet, dan is ze toch veel te klein om al dat hout voor het vuur mee te kunnen nemen? “Nee… dat lukt niet, dan kan ik nooit. Ik ben veel te klein!”
Juist op dat moment kwam er een heel lief poesje voorbij. Het hoorde haar klagen en kreeg medelijden met het meisje. “Het is allemaal niet zo moeilijk”, zei de poes, “als je probeert één moeilijkheid tegelijk op te lossen”. Dan kun je alles leren, kijk goed naar de bomen waar je langs komt. Elke boom heeft een andere vorm. Ben je toch nog bang om te verdwalen, dan kan je een teken maken op de stap, dan vind je ze zo terug. Ondertussen raap je de takken op, bind ze bij elkaar met een touwtje en doet ze op je rug. Het meisje zuchtte en beloofde het te proberen.
Ze zocht een heleboel takken en nam ze op haar rug. Ze vond gemakkelijk de weg uit het bos, daalde de berg af, liep over de beek en kwam terug bij haar huis.
Haar moeder stond al te wachten bij de deur: “Oh mijn lieve meisje, ik herkende je bijna niet! Wat ben je gegroeid!”
“Ik ben gegroeid mama, omdat ik wat begrepen heb: als je één ding tegelijk doet en je probeert het en je probeert het nog eens, dat je dan alles kan leren op deze wereld”.
Mocht jij ooit eens een kikker, mier of poes nodig hebben? Dan kun je mij altijd bellen :).