Laten we eerlijk zijn. Blijven doen wat je altijd al deed is gewoon makkelijker. Het voelt ook gewoon veiliger. Het werkte en het zal, zeker nog een tijdje, wel blijven werken. Waarom zou je dan toch zaken anders aanpakken? Ik zou je willen inspireren met een een herinnering die (bijna) iedereen wel heeft…

Ik neem je mee terug in tijd. Naar het moment dat ik dagelijks met mijn vriendjes en vriendinnetjes over straat racet op mijn prachtige gele fiets. Met de zijwieltjes er nog aan voelde ik mij zo vrij als een vogel. Met de wind door mijn haren dacht ik dat ik de snelste persoon op aarde was. Mijn kleine beentjes trapten zo hard als ik kon de pedalen rond. En hoewel mijn vriendjes al zonder zijwieltjes reden, zag ik mijzelf dat in de verste verte nooit doen. Daar waren die bandjes mij veel te dun voor.

En dan… op die bepaalde zaterdag kwam ik mijn bed uit. Ik liep naar beneden en zag daar mijn vader op zijn knieën in de tuin zitten naast mijn fiets. Wat doet hij daar? En wat ligt daar naast mijn fiets? Mijn zijwieltjes! Die is gek, dacht ik. Wat doet ie nou? Nu kan ik niet meer op de stoep crossen. Als ik nu op mijn fiets ga zitten val ik ervan af?

Hij vertelde mij dat ik mij een zorgen hoefde te maken. Dat elke verandering eng is en dat hij mij ging helpen. Eerlijk gezegd geloofde ik er niets van, maar wat kan je doen.

Wie liepen de poort in. En daar stonden mijn vriendjes al te kijken. Ik moest op mijn fiets gaan zitten. Zonder zijwieltjes. Wat zullen ze zeggen, als het me niet lukt. Wat zullen ze me uitlachen!

Ik ging op mijn fietsje zitten. Mijn vader hield me vast aan mijn trui. En langzaam begon ik te trappen. Ik was nog geen 2 meter verder of de fiets gleed onder mijn kont vandaan. ‘Zie je wel’ schreeuwde ik tegen mijn vader met de tranen in mijn ogen. Dit gaat me nooit lukken! Waarom kunnen die wieltjes niet gewoon op mijn fiets blijven zitten. Dat werkte toch ook prima? Ik heb het altijd zo gedaan!

Mijn vader spoorde mij nogmaals aan. Hij zou me beter vasthouden beloofde hij. Ik overwon mijn angst en begon weer te trappen. Het ging beter. Sterker nog, ik was minimaal 25 meter verder en zat nog steeds op mijn fiets! Ik keek over mijn schouder om mijn vader aan te kijken…. Maar hij was er al niet meer. Tien meter terug had hij gezien dat ik het te pakken had, dat ook ik de nieuwe manier van fietsen onder controle had. Dat hij los kon laten.

Ik remde af en ging met mijn benen op de grond staan. Ik keek verdwaast naar voren. Er begon een grote glimlach op mijn gezicht te verschijnen. Het gevoel dat ik had was onbeschrijfelijk. Ik had iets ondernemen waarvan ik dacht dat ik het niet kon. Het voelde als iets magisch!

Natuurlijk had ik ervoor kunnen kiezen om met de zijwieltjes te kunnen blijven fietsen. Op dat moment was dat veel makkelijker geweest. Maar dat magische moment van overwinnen had ik dan nooit geproefd.

Zo is het ook met het inzetten en omarmen van verandering in je onderneming. De makkelijkste weg is om lekker te blijven doen wat je doet. Je weet wat je krijgt. Zeker de aankomende tijd. Maar op de lange termijn is verandering noodzakelijk. Daar liggen de echte magische momenten. Daar waar jij jouw zijwieltjes eraf haalt.  Want zeg nou zelf: als je mij als volwassen kerel op een klein kinderfietsje met zijwieltjes langs zou zien crossen, zou je toch ook raar opkijken? Bekijk dus wat de zijwieltjes van je onderneming zijn en haal ze eraf!

Photo by Amber Faust on Unsplash